Osmanlı Devletinde Toprak Yönetimi

OSMANLI TOPRAK İDARESİ:

Osmanli Devleti'nin kurulus döneminde ve bu devletin ekonomik , sosyal ve askerî gelismesinde önemli derecede rol oynayan etkenlerden biri de süphesiz ki toprak sistemidir . Bu sistemin gelismesi ile ilgili müesseseler , devlete bir dinamizm veriyordu . Bu sebepledir ki ortadan kalkip tarihe mal olusuna kadar toprak , bu devletin hayatinda önemli bir rol oynamisti .

Bir toplumun , devlet olabilmesi için , bazi hususiyetleri tasimasi gerekir . Toprak ( ülke ) bu hususiyetlerin basinda gelmektedir . Çünkü her bagimsiz devletin , hak ve selahiyetlerini , mutlak surette kullanabildigi , belirli sinirlarla tesbit ve tayin edilmis bulunan cografî bir toprak parçasi diye tarif edilen "ülke" kavrami , ancak belli bir topraga sahip olmakla mümkün olabilir .

Islâm öncesi Türklerinde toprak , biri fertlerin digeri de cemaatin olmak üzere iki kisma ayriliyordu . Islâm öncesi Türk devletlerinin , kismen yerlesik de olsa , göçebe hayat tarzi ve an'anelerine göre bir mülkiyet telakkisine sahip olduklari bilinmektedir . Hayvanlarina otlak vazifesi görmesinden dolayi göçebeler için topragin ehemmiyeti büyüktü . Eski Türklerde otlaklar , fertlerin degil , kabile veya cemaatlerin mülkiyetinde bulunuyorlardi . Yedisu havalisinde oturan Kazak-Kirgizlarin isledikleri topraklarda , özel mülkiyet ve cemaat mülkiyeti olmak üzere iki tip mülkiyet vardi . Özel mülkiyete dahil bulunan arazi , kabilenin müsterek mülkiyetinde bulunan topraklarin paylasilmasi ve sahis ile kabileye ait olmayan bos yerlerin benimsenmesi suretiyle meydana gelmisti . Hususi mülkiyette sahibi , tam anlamiyla toragi temellük eder . Öldügü zaman arazi , ogullarina miras kalir . Ancak vâris bulunmadigi zaman söz konusu olan toprak cemaata kalir . Cemaat içerisinde yeni bir aile kurulunca , cemaat ona idaresindeki araziden bir hisse verir . Sayet verilebilecek yeni bir arazi yoksa , cemaat tarafindan onun için , bir arazinin tedarik edilmesine çalisilirdi . Cemaat mülkiyetine ait olan arazi , muayyen parçalara ayrilarak bir kira karsiliginda geçici olarak fertlerin istifadesine terk edilirdi . Bu arazinin kiracilar elinde birakilma müddeti , muhtelif yerlerde toprak , su ve ekim sartlarina göre degisiyordu .

Türklerin Islâm'i kabul edip Islâm medeniyeti içindeki yerlerini almalarindan sonra , dinî , iktisadî ve ictimaî hayatlarinda degisiklikler meydana geldi . Bu sebeple Müslüman Türkler , her konuda oldugu gibi toprak hukuku ve idaresi bakimindan da Islâmî prensiplere bagli kaldilar . Bunun içindir ki , Islâm toprak hukuku ile ilgilenenler tarihî açidan bu sistemi dört ana devreye ayirirlar . Bunlar:

a ) Islâmiyetin baslangicindan Hz . Ömer'in halifeligi dönemine kadar olan devre ,

b ) Hz . Ömer devri ,

c ) Abbasi ve Selçuklu devri ,

d ) Osmanli devre .

Islâm medeniyeti içerisinde basli basina bir devreye konu olabilecek olan Osmanli toprak uygulamasi , gerçekten toprak hukuku bakimindan büyük bir önem arz eder . Filhakika Osmanlilar , birçok müessesede oldugu gibi toprak mevzuunda da kendisinden önceki müslüman devletlerin tatbikatindan istifade etmislerdi . Zaten onlara bigâne kalmalari da mümkün degildi . Bu sebepledir ki devlet , henüz bir beylik durumunda oldugu zaman bile , Islâmî bir sistemin yerlesmesi için çalisiyordu . Bunun içindir ki bu Müslüman unsurlar ( göçlerle gelen ve uçlarda yasayan göçebe Müslüman Türkler ) Osmanli Beyligi'ni siyasî ve kültürel bakimlardan , klasik Islâm geleneklerinin ihyasini hedef tutan bir devlet olmaya dogru gelistirdiler . Osman Gazi'nin halefleri , tedricen "sultan"lar haline geldiler . Onlarin etrafinda karakterini dil ve irktan ziyade din ve medeniyetin tayin ettigi bir "Osmanlilar cemiyeti" tesekkül etti .

Islâm âleminde bir gelenek olarak , Osmanlilardan önceki müslüman devletlerde ve özellikle Büyük Selçuklularda görülen ikta sistemi , Büyük Selçuklulardan sonra gelen bütün Türk Islâm devletlerinde uygulanmistir .

Selçuklularin , askerî mukataalar ihdas etmeleri , hanedanin , kendi baslica dayanagi olan Türk unsuruna mensup kütleleri yabanci sahalarda yerlestirmek , onlara hem toprak vermek hem de lüzumunda askerî bir kuvvet olarak faydalanmak fikrinden dogmustur . Bu suretle yavas yavas topraga baglanan göçebeler , hem bir karisiklik âmili olmaktan çikiyor , hem de devlete kuvvetli bir askerî dayanak teskil ediyorlardi . Bu usulün ehemmiyet ve faydasi , bilhassa Bizans'tan zapt edilen yeni sahalarda daha açik bir sekilde görünüyordu . Kismen harplerde ve fetihlerde imha veya esir edilen ve kismen de yerlerinde birakilan yerli ahaliden kalmis genis Anadolu topraklari , Selçuklularin takib ettikleri ikta sistemi sayesinde yavas yavas Türklesti .

Osmanlilarin , kendilerinden önceki Müslüman Türk devletlerinden mâhirâne bir usul ile alip tatbik ettikleri timar sistemi , Osman Gazi ile baslar . O , zapt ettigi bütün yerleri timar olarak silah arkadaslari ile askerlerine veriyordu . Itaat eden yerli halki da yerinde birakiyordu . Hatta o , arkadaslarindan bazilarinin uysal ve itaat eden ahaliyi herhangi bir sebeple yerlerinden kaçirmalarina engel oluyordu . Âsikpasazâde'ye göre o: "Her kime kim bir timar virem âni sebepsiz elinden almayalar ve hem ol öldügü vakitte ogluna ve eger küçücük dahi olsa vireler . Hizmetkârlari sefer vakti olicak sefere varalar , tâ ol sefere yarayinca . Ve her kim kanun düzse Allah andan râzi olsun . Ve eger neslimden bir kisi bu kanundan gayri bir kanun koyacak olursa edenden ve ettirenlerden Allah Teâla râzi olmasin" demistir . Selçuklu uygulamasi ile ayni özellikleri tasiyan bu sözlerden su sonuçlar çikmaktadir:

1- Sebepsiz yere hiç kimsenin timari elinden alinamaz .

2- Timar sahibinin ölümü halinde timari ogluna intikal eder .

3- Ogul sefere gidemeyecek kadar küçükse , harbe gidecek yasa gelinceye kadar onun yerine hizmetkârlari sefere gideceklerdir .

Anadolu'da , Osman Gazi ile baslayan timar sistemi , ondan sonra gelen torunlari tarafindan devam ettirildi . Gerçekten de Orhan zamaninda timar tevcihlerine dair bir çok tarihî kayit bulunmaktadir . Ayrica gazilerin yani timar erlerinin yeni zaptedilen uslara yerlestirildigi hakkindaki rivayetler de timarlarin askerî özellik ve mahiyetlerini daha iyi anlamamiza vesile olmaktadir . Hatta timarlarda bulunan yerli halk da zaman zaman sipahilerle birlikte kendi din kardeslerine karsi harplere katiliyorlardi . Rumeli fetihleri baslayinca timar sistemi oralarda da uygulanmaya basladi . Gelibolu havalisinin Yakub Ece ile Gazi Fazil'a timar olarak verildigi ilk tarihî kaynaklarda belirtilmektedir . Sultan I . Murad devrinde Rumeli fütuhati ehemmiyet kazaninca Anadolu'dan pekçok halk ve bazi Türk asiretleri oradan alinip Rumeli'ye iskan ettirildiler . Bu yeni gelenlerin geçimlerini saglamak için onlara toprak tahsis edilmesi gerekiyordu . Bu durum sebebiyle , timar sistemi daha da yayginlik kazanmaya basladi .

Baslangiçta "Has" ile "Timar" seklinde ikiye ayrilmis olan birlikler , I . Murad döneminde yeni bir cami kategorinin katilmasi ile üç kisma ayrildilar . Rumeli Beylerbeyi Lala Sahin Pasa ölünce , onun yerine Kara Ali oglu Kara Timurtas Pasa beylerbeyi olmustu . Dirlikleri yeniden düzenlemek isteyen Kara Timurtas Pasa , "Has" ile "Timar" arasinda "Zeâmet" adi ile yeni bir derece ihdas etti . Tedricî bir tekâmül takib ettigi muhakkak olan bu toprak sistemi , topragin mülkiyet haklari ile ilgili degildir . Böylece rakabesi ( possesio ) devlet elinde alikonulmus topraklar rejimi , Osmanli Devleti'nde en genis ölçüde ve en serbest bir sekilde tatbik edilebilmistir . Bu rejimde , topragin menfaati kendisine birakilan sinif , topragi fiilen isleyen reâyâdir . Burada sunu da hemen belirtelim ki , Osmanli reâyasinin sahip bulundugu haklar , Avrupa'daki "Serf'lerin sahip oldugu haklar ile kiyas edilemeyecek kadar daha medenî , daha insanî ve daha mütekâmildir . Konuyu daha netlestirmek ve bir fikir vermek üzere Osmanli reâyasinin muasiri olan Avrupa'daki serflikten ve onlarin durumundan kisaca söz etmek gerekir .

Avrupa'da topraga yerlestirilmis olan köle ( serf , çiftçi ) bazi isleri hür insanlar gibi yapamaz . O , birçok haktan mahrumdur . Derebeylik sisteminin getirdigi feodalizme göre serfler , hukukî bakimdan diger insanlardan tamamen farkli bir hüviyete sahiptirler . Asagidaki maddeler , onlarin nasil bir statüye sahip olduklarini ortaya koyacaktir:

a- Istedikleri ile evlenemezler , baska senyörlerin serfleri veya hürlerle evlenemez .

b- Serflerin mirasi hür olan insanlarinki gibi vârislerine intikal etmez , sahipleri istedikleri gibi mirasa müdahale edebilirler .

c- Istedikleri meslegi seçme , çalisip çalismamada serbestlikleri yoktur .

d- Efendilerinin angarya islerinde çalismak ve belli zamanlarda onlara hediye takdim mecburiyetleri var .

e- Serfleri cezalandirmak efendilerine aittir .

f- Serfler , ruhban sinifi ve manastirlara giremezler , mahkemelerde hür bir insana karsi sahidlikleri kabul edilmez .

Serflerin içinde bulundugu bu duruma karsilik Osmanli reâyâsi hür insanlardi . Onlar , her türlü hukukî statüye sahiptirler . Serf veya ortakçi kullarla bir ilgileri yoktur . Bu sebepledir ki , Avrupa feodal toplum yapisinda görülen köylü isyan ve ihtilallerine , son derece karisik dinî ve sosyal gruplari bünyesinde toplayan Osmanli Devleti'nde tarihin hiç bir döneminde rastlanmaz . Sinif tesekkül ve kavgasina zemin hazirlamayan Osmanli toplum yapisi , baska toplumlarla kiyasi mümkün olmayan sosyal bir özellik arzeder . Bati insaninin yüzyillar boyu sürdürdügü sinif mücadelesini ve kölelikten kurtulma savasinin izlerini Türk ictimaî hayatinda görmek mümkün degildir .

Osmanli Devleti kuruldugu ve daha sonra feth ettigi memleketlerde , bir çesit toprak köleliginin mevcud oldugu düzensiz bir derebeylik nizami ile karsilasmistir . Bu nizamin , toprak münasebetlerinde sebep olacagi düzensizlikleri önlemek için mevcud toprak düzenine sür'atle müdahale etmis , topraga dayanan asalete son vermek suretiyle , topragi isleyenleri serf olmaktan çikarmis , derebeylik yerine timar sistemini , serf yerine timar sahibi olan sipahî ile aralarinda sadece akdî bir münasebet bulunan , bir çesit aynî hak sahibi kiraciya benzer toprak mutasarriflarini ikame etmistir . Böyle bir toprak düzeni ise topragin mülkiyetinin devlette olmasiyla mümkündür . Iste bunun içindir ki Osmanli hükümdarlari , Islâm fetihlerinin baslangicinda oldugu gibi , fethedilen topraklarin bir kisminin mülkiyetini halka birakirken , bir kisminin rakabesini hazine için alikoymus ve sadece tasarruf hakkini halka tefviz etmistir .

Baslangiçta , arazinin mülk ve mirî olarak ikiye ayrildigi Osmanli Devleti'nde , bilahare arazinin tamamina yakin bir kismi mirî rejime tabi tutulmustur . Üsküp ve Selânik kanununun basina koydugu mukaddimesinde Ebu Suud Efendi ( 898-982/1490-1574 ) , arazinin mirî olus sebeplerine temas ederken ayni zamanda , Islâm hukukuna göre arazinin mahiyetinden de söz eder . Ona göre:

"Bilâd-i Islâmiyede olan arazi , muktezay-i seriat-i serife üzre üç kisimdir:

Bir kismi arz-i ösriyyedir ki hin-i fetihte ( fetih esnasinda ) ehl-i Islâm'a temlik olunmustur . Sahih mülkleridir ( gerçek mülkleridir ) . Sâir mallari gibi nice dilerlerse tasarruf ederler . Ehl-i Islâm üzerine ibtidâen harac vaz'i , na mesrû olmagin ( mesru olmadigi için ) ösür vaz' olunmustur . Ekerler , biçerler , hâsil olan gallenin ösründen gayri asla bir habbe alinmaz . Âni dahi kendiler fukara ve mesâkine virürler . Sipahdan ve gayridan asla bir ferde helâl degüldür . Arz-i Hicaz ve arz-i Basra böyledir .

Bir kismi dahi arz-i haraciyedir ki , hin-i fetihte keferenin ellerinde mukarrer kilinup kendilerine temlik olunub üzerlerine hasillarindan ösür yahut sümün yahud subu' , yahud südüs , nisfa degin ( 1/10 , 1/8 , 1/7 , 1/6 , 1/2 ) arzin tahammülüne göre harac-i mukaseme vaz' olunup yilda bir miktar akça dahi harac-i muvazzaf vaz' olunmustur . Bu kisim dahi sahiplerinin mülk-i sahihleridir . Bey'a ve siraya ( satma , satin alma ) vesair enva-i tasarrufata kadirdirler . Istira edenler dahi vech-i mezbur üzerine ekerler biçerler , harac-i mukasemin ve harac-i muvazzafin verirler . Ehl-i Islâm istira etseler dahi kefereden alinagelen haraclari sâkit olmaz ( haraçlari düsmez ) . Bi kusur edâ ederler . Egerçi ehl-i Islâm'a ibtidâen harac vaz' olunmak mesru degildir . Amma bekaen alinmak mesrudur . Mutasarrif olanlar eger ehl-i zimmettir eger ehl-i islâmdir madem ki ellerinde olan yerleri ziraat ve hiraset edüp ta'dil eylemeyeler asla dahl ve taarruz olunmaz nice dilerler ise tasarruf ederler . Fevt oldukta sair emvâl ve emlakleri gibi vereselerine intikal eder . Sevad-i Irak arazisi böyledir . Kütüb-i ser'iyyede mestûr ve meshur olan arazi bu iki kisimdir .

Bir kisim dahi vardir ki , ne ösriyyedir ne de vech-i mezbûr üzerine haraciyyedir . Âna arz-i memleket derler . Asli haraciyedir . Lakin sahiplerine temlik olundugu takdirde fevt olup verese-i kesire mabeynlerinde taksim olunup her birine bir cüz'î kit'a degüp her birinin hissesine mabeynlerinde taksim olunup her birine bir cüz'î kit'a degiip her birinin hissesine göre haraclari tevzi ve tayin olunmakta kemal-i suûbet ve iskâl olup belki âdeten muhal olmagin rakabe-i arazi , beytü'l-mal-i müslimîn içün alikonulup reâyaya ariyet tarikiyla virülüp ziraat ve hiraset idüp , bag , bahça ve bostan idüp hâsil olandan harac-i mukasemin ve harac-i muvazzafin vermek emr olunmustur . Sevad-i Irak'in arazisi eimme-i din mezheblerinde bu kabildendir .

Bu diyar-i bereket siarin arazisi dahi bu uslûb üzerine arz-i memlekettir ki , arz-i mîrî demekle mâruftur . Reâyânin mülkleri degüldür . Ariyet tarikiyla tasarruf idüp ziraat ve hiraset idüp ösür adina harac-i mukasemesin ve çift akçasi adina harac-i muvazzafin virüp madem ki , ta'til itmeyüp vücuh-i merkume üzerine tamir idüp hukukun eda ederler kimesne dahl ve taarruz eylemeyüp fevt oluncaya degin nice dilerler ise tasarruf ederler . Fevt oldukta ogullari kendilerin makamlarina kayimlar tafsil-i mezbur üzerine tasarruf ederler . Ogullan kalmaz ise hariçten tamire kadir kimesnelere ücret-i muaccele alinip tapuya verilip anlar dahi tafsil-i sâbik üzere tasarruf ederler . "

Görüldügü gibi devlet , reâyânin elindeki topragin miras yolu ile parçalanmasi , serbest alisveris usûlü ile gelisigüzel sahip degistirmesi ve borç için hacz edilmesi gibi sebeplerie müstakil küçük köylü isletmelerinin mevcudiyetini tehlikeye düsüren muameleleri önleyici hükümler koymustu . Bu yüzden kanunnâmelerde "yer beyliktir" , yerde bey'u sira ve hibe ve miras vesair tasarrufat ser'an ve örfen memnudur denilmektedir .

Müslüman Devletlerde arazinin mîrî olus sekillerini söyle siralayabiliriz:

a ) Fethedilen arazi , gâliplere ( fâtihlere ) tevzi , veya mahallî halk elinde birakilmayarak devlete ( beytü'l-mal ) mal edilmek suretiyle . Islâm hukukuna göre devlet baskani bu arazi ile ilgili olarak istedigi gibi tasarrufta bulunabilir .

b ) Fetih esnasinda nasil muamele gördügü belli olmayan arazi .

c ) Mülk araziden olan topragin , mâlikinin mirasçi birakmadan ölmesi ve vasiyette bulunmamasi halinde arazinin hazineye intikal etmesi ile .

d ) Topragin , mururu zaman ( zaman asimi ) ile sahibi bilinememek yüzünden hazineye intikali suretiyle .

e ) Rakabesi devlete ait olmak üzere ihya edilen ölü ( mevat ) toprak .

Osmanli toprak sisteminde "emîriyye" denilen arazi de iki kisma ayrilmaktadir . Bunlar:

1- Arazi-i emirîye-i sirfa ( beytü'l-male ait )

2- Arazi-i emirîye-i mevkufa ( vakfa ait )

Tafsilatina girmeden , sadece kaç kisim olduguna isaret ettigimiz arazi-i emirîye , 1274/1858 tarihli arazi kanunnâmesinin 3 . maddesinde söyle tarif edilmektedir:

"Arazi-i emirîyye , beytü'l-male ait olarak ihale ve tefvizi , taraf-i Devlet-i Aliyye'den icra olunagelen tarla ve çayir ve yaylak ve kislak ve korular ve emsali yerlerdir ki , mukaddema ferag ve mahlulat vukuunda sahib-i arz itibar olunan timar ve zeamet ashabinin ve bir aralik mültezim ve muhassillarin izin ve tefviziyle tasarruf olunur iken , muahharan bunlarin ilgasi hasebiyle el-haletu hazihi taraf-i Devlet-i Aliyye'den bu hususa memur olan zatin izin ve tefviziyle tasarruf olunup mutasarriflari yedlerine bâlâsi tugrali tapu senetleri verilir . "

1858 tarihli arazi kanununa göre Osmanlilarda arazi:

a- Arazi-i Memlûke , b- Arazi-i Emîrîye , c- Arazi-i Mevkufa , d- Arazi-i Metrûke , e- Arâzi-i Mevât olmak üzere bes gruba ayrilmaktadir:

a- Arazi-i Memlûke: Mülkiyet yolu ile tasarruf edilen topraklar olup dört kisimdan ibarettir:

1- Kasaba ve köylerdeki arsalar olup yarim dönümlük yerlerdir .

2- Emîrîye topraklardan mülkiyete dönüstürülen yerlerdir .

3- Ösrî topraklardir .

4- Haracî topraklardir .

a- Arazi-i Memlûkeye mâlik olanlar , mallarini diledikleri gibi kullanir , isler , satar , hibe veya vakf edebilir . Bütün bu muamelat için fikhî hükümler tatbik edilir .

b- Arazi-i Emirîye: Devlete ait olup fertlere , tarla , otlak , yaylak , kislak vs . olarak tahsis edilen yerlerdir . Eskiden timar ve zeamet sahipleri tarafindan kullanilan bu topraklar , arazi kanunnâmesi hükümlerine göre tapu ile tasarruf edilir hale getirilmistir .

c- Arazi-i Mevkufa: Toplumun menfaati göz önünde bulundurularak vakf edilmis olan topraklardir . Vakfi yapan ( vâkif ) tarafindan tesbit edilen sartlara göre kullanilir .

d- Arazi-i Metrûke: Toplumun menfaati için yapilan yollar , köprüler ile köy ve kasaba halkinin birlikte istifade edebilmesi için birakilan mera , koru vs . gibi yerlerdir .

e- Arazi-i Mevât: Köy , kasaba ve fertlere tahsis edilmemis bulunan ve imar bölgeleri disinda birakilmis olan topraklardir .

TIMAR ( DIRLIK )

Bu sistem , devlete ait mîrî arazinin , savaslarda yararliligi görülen , kale yapim ve tamirinde bulunan , devlete hizmet eden mücahidlere , askerlere ve diger bazi hizmet erbabina dagitilarak , bu kimselerin , kendilerine verilen araziye ait örfî ve ser'î vergileri toplamasi seklinde belirlenebilir . Topragin "rakabe" denilen çiplak mülkiyeti devlete , kullanma ve yararlanma hakki timar sahibine aittir . Daha önce de temas edildigi gibi toprak üzerindeki bu hak , babadan ogula intikal etmekte , ancak timar sahibinin topragi satmasi , hibe etmesi , bagislamasi , rehine koymasi veya miras olarak intikal ettirmesi mümkün degildir .

Osmanli Devleti'nde , mirî arazi rejiminin sonucu olarak timar ( dirlik ) adi verilen bir sistem ortaya çikti . Bu , daha önceki Müslüman devletlerdeki "Ikta" sistemi ile ayni olmakla birlikte ona göre biraz daha gelismisti . Osman Gazi'nin fetihleri ile ortaya çiktigini daha önce gördügümüz bu uygulama , I . Murad döneminde teskilâtli ve sistemli bir kurum haline geldi . Önceleri timar ve has diye ikiye ayrilan dirliklere bu devirde Kara Timurtas Pasa yardimiyla "zeâmet" diye malî yönde ikinci derecede bulunan bir kisim daha ilave edildi .

Devlette , büyük bir fonksiyonu bulunan timar sistemi , Osmanli toprak rejiminin temelini teskil ediyordu . Zira bu toplumda iktisadî , ictimaî , askerî ve idarî teskilâtlarin tamami büyük ölçüde toprak ekonomisine dayanmaktaydi . Toplum hayatinda en küçük vazife sahibinden , devletin en üst kademesinde bulunan hükümdara varincaya kadar hemen hemen bütün sosyal gruplar , geçimlerini toprak ürünleri ile sagliyorlardi .

Toprak taksimatinin en küçük bölümü olan timar , geliri 3 bin ila 20 bin akça arasinda degisen askerî dirliklere verilen bir isimdir . Devrin imkânlari göz önünde bulundurularak bir kisim asker ve memurlara geçimlerini temin hususunda böyle bir kaynak saglanmistir . Nitekim bu mânâda "zeâmet ve timar ki defi a'da için tâyin olunan mal-i mukateledir ve asker dahi bunlari tasarruf edenlerdir denilmektedir . Keza , Islâm Ansiklopedisindeki genis makalesinde Barkan da bu mevzuda sunlari söylemektedir:

"Osmanli Imparatorlugunda geçimlerini veya hizmetlerine ait masraflari karsilamak üzere bir kisim asker ve memurlara , muayyen bölgelerden kendi nâm ve hesaplarina tahsil selâhiyeti ile birlikte tahsis edilmis olan vergi kaynaklarina ve bu arada bilhassa defter yazilarindaki senelik geliri 20 bin akçaya kadar olan askerî dirliklere verilen isimdir . " Kendisine böyle bir imkân taninan kisi ( timar sahibi , sipahî ) , buna karsilik bâzi vazifelerle mükellef tutulmaktadir . O , batidaki toprak sahiplerinin , serflerine karsi takindiklari tavir gibi bir pozisyonda bulunamaz . Keza , timari içinde meydana gelen olaylara , toprak sahibi sifatiyle müdahalede bulunamaz . Zira "Osmanli Imparatorlugunun adlî düzeni icabi , herhangi bir cezanin tatbiki için bütün suçlarin kadi mahkemeleri önünde usûlü vechiyle tesbit edilerek hükme baglanmis bulunmasi lâzimdir . Ne kadar kudretli kisiler olurlarsa olsunlar , timar sahipleri reâyanin hukuk ve ceza dâvalarina bakmak ve onlara ceza tâyin etmek yetkisine sahip degildi . Hatta diger askerî sinif mensuplari gibi , timar sahiplerinin de kendi reâyasi ile beraber ayni mahkemeler önünde , ayni kanunlara göre muhakeme edilerek hüküm giymeleri icabediyordu . Mahkeme karari olmaksizin , kimsenin hapsedilmesi , zincire vurulmasi , iskenceye tâbi tutulmasi veya para cezasi ödemesi câiz degildi . " Osmanlilarda topragin rakabesi devlete aittir . Bununla beraber , çiftçinin vermekle mükellef tutuldugu vergiyi dogrudan dogruya devlet degil ve fakat onun adina bir maas karsiligi olarak herhangi bir memur alir ki , böyle bir memuriyeti bulunana sipahî , bu tatbikata da , "timar sistemi" adi verilmektedir . Sipahî , timari içinde çalisanlara haksiz bir ceza veremiyecegi gibi , onlara angarya da yükleyemez . Zira Osmanlilarda , timari içinde , sipahinin bir kisim topraklari kendi nâm ve hesabina isleten ve bu maksatla idaresi altinda bulunan reâyânin isgücünü angarya mükellefiyetleri ile kullanmak mecburiyetinde olan büyük bir çiftlik sâhibi durumunda olmadigi anlasilmaktadir . Ayni sekilde , mîrî arazi tasarruf eden bir reâyâ ile sipahî arasinda , büyük ölçüde ekonomik bir farklilasma görülmez . Birisi , idarîaskerî vazifeler karsiligi toprak gelirinden istifade ederken , digeri sadece emek karsiligi bu ürünlerden faydalanmaktadir . Osmanli cemiyetindeki bu iki sinif insanin emeklerini toprak geliri ile karsilamasi , maddî farklilasmayi ortadan kaldiran önemli bir âmil olmustur .

Sipahî , reâyâdan miktar ve cinsleri kanunlarla tesbit ve tâyin edilmis olan bir kisim vergiden fazlasini tahsile selâhiyetli degildi . Selâhiyetini tecavüz edenden de dirligi , bir daha geri verilmemek sartiyle alinirdi . Nitekim , 14 Muharrem 973 ( 12 Agustos 1565 ) de Sivas Beylerbeyi , Sivas ve Arapkir kadilarina yazilan bir hükümde , Divrigi Beyi Kasim'in seriat ve kanuna aykiri olarak reâyâya haksizlik ettiginin mahkeme tarafindan tesbit edilmis olmasi cihetiyle , sancaginin tebdiline karar verildigi bildirilmektedir . Ayni seneye 973 ( 1565 ) ait baska bir belgeye göre Avlonya Kadisina yazilan bir hükümde de mezkûr kazaya bagli Aspurokilise adindaki köyde timar tasarruf eden Burhan oglu Ahmed Sipahî , ehl-i senaattan olmak , çesitli kötülük ve haksizliklari bulunmakla hapsedilmesi ve timarinin elinden alinmasina dair tafsilâtli bilgi verilmektedir . Ekonomik ve sosyal durumlari ile dinî inançlari tamamen farkli , çesitli kavimlere mensup kimseleri sinirlan içinde barindirarak onlari tebea edinen Osmanli Devleti , böylece timar sahibinin yapabilecegi herhangi bir haksizligin önünü almis oluyordu .

Sipahî , mîrî arazinin halka tefvizinde , devletin bir temsilcisi olarak vazife görmektedir . O , arazinin gerçek sahibi degildir . Bunun içindir ki devlet , timarlarin kapali bir sistem halinde çalismasini engellemek , onlari devamli kontrol etmek ve gerektiginde müdahalede bulunmak için devamli surette buralara çesitli memurlarini gönderir . "Timar sahiplerinin kendilerine tahsis edilmis olan arazi ve reâyâya ait ser'î veya örfî bir takim hak ve resimleri ( vergi ) kendi nâm ve hesaplarina toplayip onlarin gelirleri ile birtakim vazifelerin ifâsini temin ettiklerini biliyoruz . Bununla beraber , sipahî timarlarini , malî bakimdan hârice karsi tamamiyle kapali ve müstakil bir bütün , bir müafiyet ( imnunite ) sahasi olarak kabul etmek de mümkün degildir . Çünkü vergilerin toplanma sekli ile aidiyyeti hususlari , siki bir sekilde merkeziyetçi bir devlet teskilâti tarafindan mürakebe edilmekte ve sipahî timarina , muhtelif hak ve vazifeler dolayisiyle birçok devlet memuru girip çikmaktadir . "

TIMAR SİSTEMİNİN TEKÂMÜLÜ

Osmanlilarda , Osman Gazi ile baslayan timar sistemi , Yildirim Bâyezid zamaninda Timur'la yapilan savastan dolayi bir duraklama devresine girmisti . Bu hâl , Fâtih devrine kadar tesirini göstermistir . Fâtih Sultan Mehmed , devletin artan ihtiyaçlarina uygun olarak , devlet teskilâtini tanzim etmek ve bu arada timar sistemini gelistirmek için yeni kanunlar çikarmistir . Nitekim o , timar sisteminin düzenlenmesi , timar topraklarinin arttirilmasi ve aksakliklarin giderilmesi konusunda önemli yeniliklerde bulunmustu . Onun , aslinda devlete ait olup çesitli yollarla devletin elinden çikarak mülk veya vakif haline gelmis olan topraklan tekrar mîrî haline getirmesi operasyonu meshurdur . Bu dönemde bütün vakif ve mülkler gözden geçirilerek 20 . 000'den fazla köy ve mezra vakif veya mülk olmaktan çikarilip sipahilere dagitilmistir .

II . Bâyezid ( 1481-1512 ) zamaninda timar teskilâtinda pek büyük bir degisiklik yapilmadi . Yavuz Sultan Selim ( 1512-1520 ) devrinde timar sistemi mükemmel bir sekilde islenmis , sipahî ve "cebelû"lerin miktari 1514 yilinda 140 bin kisiyi bulmustu .

Timar teskilâti , Kanunî Sultan Süleyman devrinde tekâmülünün zirvesine ulasmistir . Kanunî'nin timarlarla ilgili fermanlari bu hususta çok açik birer delil teskil etmektedirler . Keza bu dönemdeki timar sayisindan ve "cebelû" miktarindan da haberdar bulunmaktayiz . Nitekim , Kanunî zamaninda irili ufakli 37521 timar vardi . Bunlardan 6620 Rumeli , 2614 Anadolu , 419 Haleb ve Sam vilâyetlerinde bulunuyordu . Bunlardan 9653'ü kale muhafiz timari , geriye kalan 27868'i ise tamamiyle eskinci timari idi . Bahis mevzu 27868 eskinci timari sahiplerinin , harbe beraber götürmek mecburiyetinde olduklari "cebelû" ( veya cebelî ) denilen silâhli ve zirhli askerlerle 70-80 bin kisilik atli bir timarli sipahî ordusu teskil ettikleri tahmin edilmektedir . Padisahin hassa ordusu demek olan Istanbul'daki KapiKulu Ocaklarinin bu devirdeki mevcudu ise henüz 27 bin civarinda idi . Kanunî zamaninda bütün müesseseler gibi dirlik ( timar ) sistemi de tekâmülünün zirvesine ulasmistir . Bu dönemdeki timarli asker sayisinin yukanda verilenden daha fazla oldugu ve bunun 200 bin civarinda bulundugu da söylenmektedir .

Osmanli toprak düzeninde dirlikler , üç kisma ayriliyordu . Bunlar:

a ) Has: Padisah , vezir ve ileri gelen devlet adamlarina tahsis edilip , senelik hâsilati 100 bin akçadan fazla olan yerlere ( dirliklere ) denirdi . Her has sahibi , gelirinin her bes bin akçasi için bütün masraflari kendisine ait olmak üzere bir "cebelû" yetistirmek ve beraberinde harbe götürmek mecburiyetindeydi . Haslar irsî degildir .

b ) Zeâmet: Senelik hâsilati 20-100 bin akça arasinda degisen dirliklerdir . Bu gelirin 20 bin akçasi kiliç hakki oldugundan , zeâmet sahibi bunun disinda kalan her bes bin akça için bir "cebelî"yi yetistirmek ve harbe götürmek zorundaydi . Zeâmetler , devlet merkezinde bulunan hazine ve timar defterdarlarina , zeâmet kethüdalarina , sancaklardaki alay-beyine kale dizdarlarina , kapicibasilara , hâcegan-i divan-i hümâyuna ve müteferrikalara tevcih olunurdu . Bunlarin büyük bir suçu görülmedikçe zeâmetleri ellerinden alinmazdi .

c ) Timar: En küçük kategoriyi teskil eden ve senelik geliri 3 . 000-20 . 000 akça arasinda olan dirliklerdir . Bu dirlikte , cinslerine göre kiliç hakki degismektedir . Nitekim , Rumeli'de bulunan Budin , Bosna , Timasvar beylerbeyliklerindeki 6000'lik tezkireli timarlarin kiliçlari 3'er bindir . Anadolu , Karaman , Maras , Rum , Diyarbekir , Erzurum , Haleb , Sam , Bagdad ve Kibris eyâletlerindeki tezkireli timarlarin kiliçlan ise 2 bindir . Kiliç hakkinin disinda kalan her üç bin akça için timar sâhibi bir "cebelî" yetistirmek zorundadir .

Osmanli toprak rejiminde her dirligin çekirdegini teskil eden ve "kiliç" adi verilen bir kisim vardir . Timarlar , kiliç tâbir edilen ve hiç degismeyen bir çekirdek kismi ile bu kisma zamanla ilâve edilmis olan hisselerden tesekkül eder . Timarlarin bulundugu yer ve durumuna göre farklilik arz eden her "kiliç"a bir timar sahibinin tayin edilmis olmasi lâzimdir . Bir kiliç yerine iki kisi tayin edilemez . Bu , her sancaktaki zeâmet ve timarlarin büyüklü-küçüklü dagilis seklinin ve kadro mevcutlarinin ayni kalmasini temin için bas vurulmus bir çaredir .

TIMAR ÇEŞİTLERİ

Osmanli toprak düzeninde , timarlari siniflandirmak güç ve ince bir is olmakla birlikte onlari tiplerine göre birkaç kisma ayirabiliriz . Bunlar:

1 . Timar arazisinin mülk olarak verilip verilmemesine göre:

a ) Mülk timarlar: Anadolu'nun bazi vilâyetlerinde mevcud olan bu tip timar sâhipleri , sefer aninda yerlerine "cebelû"lerini gönderebiliyor , kendileri ise sefere istirak etmeyebiliyorlardi . Bu mükellefiyetini yerine getirmeyen timar sahibinin bir yillik geliri hazine tarafindan alinirdi . Fakat timar baskasina verilmezdi . Ölümü halinde ogluna , yoksa diger mirasçilarina kalirdi .

b ) Mülk olmayan timarlar: Bunlar , hizmet mukabili vâridatinin bir kisminin tahsisi suretiyle verilen timarlardir ki , Osmanli timarlarinin çogu bu nevi'dendir .

2 . Timar sahiplerinin gördügü islere göre:

a ) Eskinci timarlari: Bunlarin sahipleri alay beyinin sancagi altinda sefere eserler ( giderler ) . "Cebelî"leri ile birlikte sefere gitmek zorunda olan bu tip timarlarin mutasarriflari , sefere esmedikleri zaman timarlan ellerinden alinirdi . Osmanli toprak sisteminde bu nevi'den olan timarlar çogunlukta idi .

b ) Mustahfiz timarlari: Bu timarlarin sahipleri , mensubu bulunduklari kale muhafazasinda bulunurlardi .

c ) Hizmet timarlari: Bâzi serhadlerde bulunan câmilerin imâmet ve hitâbetinde bulunanlar ile saraya hizmet edenlere verilen timarlardir .

3 . Verilis sekillerine göre:

Timarlarin , beylerbeyi tarafindan veya Istanbul'dan verilmesine göre siniflandirilmasi ile ilgilidir . Buna göre timarlar ikiye ayrilmaktadir:

a ) Tezkireli: Beylerbeyilerin , bir tezkire ile devlet merkezine teklif ettikleri timarlara bu isim verilirdi .

b ) Tezkiresiz: Beylerbeyilerin , kendi beratlari ile verdikleri timarlara da tezkiresiz adi verilir .

Küçük timarlarin dagitilmasinda beylerbeyilerin selâhiyetleri büyüktü . Muhtelif eyâletlerde degisik baremlerde olmak üzere defter yazilari belirli bir rakamin altinda olan timarlarin sahiplerini beylerbeyiler kendi tugralarini tasiyan beratlarla dogrudan dogruya tâyin edebiliyorlardi . Daha büyük bir gelir saglayan timarlarda ise beylerbeyi , o timara hak kazanmis olan sipahinin eline bir "tezkire" vererek tâyinini devlet merkezine teklif eder . Bu sipahinin berati , devlet merkezinden verilirdi . Beylerbeyinden böyle bir tezkire alan sipahî , Istanbul'a giderek 6 ay içinde beratini almak zorunda idi . Aksi takdirde timarinin gelirinden faydalanamazdi .

Dogrudan dogruya beylerbeyi tarafindan verilen tezkiresiz timarlarin defter geliri düsüktür . Bunlarin en büyügü Rumeli'deki eyâletlerle ( Budin , Bosna , Timasvar vs . ) Sam , Haleb , Diyarbekir , Erzurum ve Bagdad bölgelerinde 6000 , Anadolu ve Kibris eyâletlerinde 5000 , Karaman , Zülkadiriye ve Rum eyâletlerinde de 3000 akçalik geliri olan timarlardir .

Osmanli timar sisteminde dikkat edilen hususlardan biri de tezkireli timarlarin bozulup tezkiresiz hâle getirilemeyisidir .

4 . Malî durumlarina göre:

a ) Serbest timarlar: Timar sahibinin "resm-i arûs" , "resm-i tapu" , "kislak" , "yaylak" , "cürüm , cinayet" vs . gibi vergileri , alma hakkina sahip bulundugu timarlardir , ( dirliklerdir ) . Bunlar , vezir , beylerbeyi , sancakbeyi , nisanci , defterdar , divan kâtipleri , çavuslar çeribasilari , sübasilar ve dizdarlar gibi yüksek rütbeli idare âmirleri ile memur ve askerlerin has ve zeâmetleridir . Bunlar , bazi imtiyazlara sahiptirler .

b ) Serbest olmayan timarlar: Böyle bir timari tasarruf eden sipahînin , serbest timar tasarruf eden gibi bir yetkisi yoktur . Onun için yukarida adi geçen vergileri kendi nâm ve hesabina alamaz .

Çesitli yönleri ile tedkik ettigimiz timar sisteminin geçirmis oldugu merhaleler ile farkli sebeblere bagli olarak aldiklari degisik isimleri gördük . Beldiceanu , kendine göre ve özellikle timar tasarruf eden kimselere göre ayri bir siniflandirma yapmaktadir .

TIMAR SİSTEMİNİN BOZULMASI VE ORTADAN KALKMASI

Kanunî Sultan Süleyman devrinde , tekâmülünün zirvesine erisen timar sistemi , bu pâdisahin ölümünden sonra bozulma temâyülü göstermeye baslamis olacaktir . Koçi Bey ( ? 1640 ) , 992 ( 1584 ) tarihine kadar timarlarin kiliç ehli elinde ve ocakzâdelerde bulundugunu , bu sinifa yabanci ve kötü kisilerin girmedigini keza timarlarin büyükler ile âyânin sepetine de girmedigini belirterek o ana kadar bir bozulma belirtisi görülmedigine isaret eder . Fakat XVI . asrin sonlarina dogru timarlarin iltizam usûlü ile verilmesi , bunun neticesinde mültezimlerin fazla kâr saglayabilmeleri için reâyâya haksizliklarda bulunmalari , bozulmanin baslangici sayilmaktadir . III . Murad ( 1574-1595 ) devrinde bozulma emâreleri , daha belirgin bir sekil almisti . Zira bu devrede eski kanunlara riayet edilmeyerek çesitli yollardan timar sahibi olan kimseler türedi . Bununla ilgili olarak Koçi Bey , "bosalan timar ve zeâmetler de eski kanunlara aykiri olarak Istanbul tarafindan verilmeye baslandi . Ileri gelenler ve vükelâ , bosalan yerleri adamlarina ve akrabalarina verip , Islâm memleketinde olan timar ve zeâmetin seçmelerini ser'-i serife ve yüksek kanuna aykiri olarak kimini mülk olarak , kimini vakif olarak , kimini vücudu sihhatta olan kimselere emeklilik olarak verip bütün zeâmet ve timar , ileri gelenlerin yemligi oldu . Bu bozukluklar , devletin en secaatli , güçlü , san ve sevkete sebep olan askerinin harap olmasina sebep oldu . Halbuki parali asker , asagi tabaka halkindan devsirilirse hiç bir yararligi olmaz . Aksine bunlar , baris günlerinde azginlik ve isyana sebep olup ser aleti olduklarindan epeyce zamandan beri taskinligin ardi arkasi kesilmemektedir . Bu beylerbeyliklerinde ve sancakbeyliklerinde , vezirlerin agalarin , müteferrika , çavus ve kâtipler zümresinde , dilsiz , cüce taifesinde , padisah nedimlerinde bölük halkinin ileri gelenlerinde bir çok timar ve zeametler olup , kimi hizmetkârlari üzerine , kimi azadsiz kullan üzerine berat çikarmislardir . Nâm adamlarinin olup , mahsûlü kendileri yerler . Içlerinde öyleleri vardir ki , yirmiotuz belki , kirkelli kadar zeâmet ve timari bu yoldan alip , ürününü kendileri yeyip , sefer-i hümâyun olunca , cebe ve cevsen yerine aba ve kebe giydirip birer semerli beygir ile sefere gönderirler . Kendileri evlerinde zevk ve safâ , seyir ve sohbette olurlar" diyerek bozulmanin sebep ve sekillerini göstermeye çalismistir .

Iltizam usûlünün dogmasi , timarlarin akraba ile yakinlara dagitilmasi ve rüsvetin ortaya çikmasi sonucu , timar sahiplerinin askere gitmemesi üzerine bas gösteren bozulmanin sebeplerini söyle siralayabiliriz:

a ) Merkezî devlet bürolarinda timar kayitlarinin son derece karisik bir hâle düsmesi . Timar sahiplerinin seferlerde yapilmasi gerekli yoklamalarinin türlü tesirler altinda iyi bir sekilde yapilamamasi ve bu yoklamalarin daha sonraki timar dagitimi için iyice muhafaza edilmemesi .

b ) Bos kalan timarlarin , istihkak sahiplerine verilmesi yerine bir kenara ayrilarak ( sepete konarak ) çesitli hileli yollarla bazi nüfûzlu kisilerin adamlarina verilmesi .

c ) Is adami vasfindaki yeni timar sahipleri , sefer zahmetinden , baç ve can korkusundan halas olup safâ ve huzur içinde kâr ve kazançlari ile mesgul olabilmek için , harp zamanlarinda timarlarini bir takim aracilara , seferden dönüste bu timarlardan eski sahipleri lehine feragat etmek sartiyle , devir ve tahvil ettirmenin yolunu bulmakta idiler .

Görüldügü gibi timar sisteminde , reâyâ , sipahi ve devlet olmak üzere üç temel taraf bulunmaktadir . Bunlarin , birbirlerine karsi nasil davranmalari gerektigi , kanunnâme , adaletnâme ve zaman zaman isdar edilen fermanlarla tesbit edilmisti . Bununla beraber bu üçlünün bazan birbirlerine karsi olan yanlis davranislari , Osmanli sosyoekonomik tarihinin en önemli konusu olmustur . Bilindigi gibi dirlik sisteminde devlet , arazinin rakabesine yani çiplak mülkiyetine sahiptir . Sâhib-i arz veya timar sahibi adiyla da anilan sipahi ise devlete ait araziyi isleten , devletin reâyâdan alacagi vergileri toplayan kimsedir . Sipahi , topladigi bu paralarin bir kismini kendine ayirmakta , kalan kismi ile asker besleyip bu askerlerle birlikte seferlere istirak etmektedir . Bu durumu ile sipahi , mîrî topragi isleyen bir devlet memurudur . Bu bakimdan , reâyâ üzerinde herhangi bir tasarruf yetkisi bulunmamaktadir . O , sorumlulugu altinda bulunan topraklarda devletin otoritesini temsil etmektedir .

Reâyâ ise üzerinde yasadigi topraklan isleyip bunlarin vergisini devlet adina sipahiye vermek zorundadir . O asirlarda halkin elinde nakit para pek fazla bulunmadigindan vergileri aynî ( mahsûl ) olarak öderlerdi . Reâyâ bu mahsulü teslim etmek üzere kendisine en yakin pazara götürmek zorunda idi . Sipahi , reâyânin bunu daha uzaktaki pazara götürmesini isteyemezdi . Bundan baska reâyâya eziyet edilmesine , maddî ve manevî külfet yüklenmesine ( angarya ) izin verilmezdi . Devlet , sipahi , reâyâ üçlüsünün statüleri ve karsilikli mükellefiyetleri "Tahrir Defterleri"nin basinda yer alan sancak kanunnâmelerinde genis ve etrafli bir sekilde belirlenmistir . Ayrica siyasetnâme nevinden olan eserlerde devletin bekasinin reâyâ ile mümkün oldugu ifade edilmektedir . Nitekim Kâtib Çelebi ( Düsturu'l-Amel li Islahi'l-Halel , Istanbul 1280 , s . 124 ) söyle demektedir: "Evvela reâyâ ve berâyâ selâtin ve ümerâya vediat-i ilâhiye oldugundan gayri La mülke illâ bi'rricâl , velâ ricâle illâ bi's-seyf velâ seyfe illâ bi'l-mal , velâ mâle illâ bi'rraiyye , velâ raiyye illâ bi'l-adl . "

Farkli sebeplere bagli olarak bozulmaya yüz tutan timar sisteminin islahi için , çesitli tedbirlere bas vurulmus olmakla beraber , bu gidisin önü bir türlü alinamamistir .

Kurulusundan beri , Osmanli Devleti'nin ekonomik , sosyal ve askerî tarihinde büyük bir rol oynayarak önemli bir hizmet ifa etmis olan timar rejimi , birkaç asirdan beri buhranlar içinde geçen hayatinin son safhasinda sessiz sedasiz bir sekilde ve herhangi bir sarsintiya sebep olmadan ortadan kalkti . Tarihe mal olmasi çesitli safhalar geçiren bu sistemin ilk tatbikati ,

1703 senesinde Girit adasinda basladi . Ülkenin diger mintikalarindaki timarlar ise 1812 yilindan itibaren mahlul oldukça ( bosaldikça ) baskasina verilmemeye baslandi . Bu uygulama ile timar sahiplerinin sayisi gittikçe azalmaya yüz tuttu . Nihayet , Yeniçeri Ocagi'nin lagv edilmesi ile muntazam ve disiplinli bir askerî sinif vücuda getirildikten sonra , intizamlarini büsbütün kaybetmis olan timar sahiplerinin de eskiden oldugu gibi kendi hallerine birakilmasi uygun görülmedi . Bu sebeple H . 1263 ( M . 1848 ) senesinde bütün timar sahipleri kaydi hayat sartiyla ve yarim timar bedeli ile emekliye sevk edilerek timar sistemine son verildi .

ULAK : Osmanlı Devleti'nde devlet hizmetinde bir yerden başka bir yere gönderilen hızlı hareket edebilen habercilerdir . Ulakların geçeceği yollar belirlidir . Bu yollar üzerinde atlar için menzil-ler bulunurdu . Yol üzerinde yaşayanlar da ulaklara hizmet etmek , ulakların gereksinmelerini karşılamak zorundaydılar .

YURTLUK TOPRAK : Özellikle Anadolu'daki Türkmen aşiretlerine hayvancılık yapmaları için Anadolu Selçuklu ve Osmanlı Devletlerince verilen topraktır . Bu topraklar daha çok sınır boylarında olup , aşiret mülkiyeti olarak verilirdi .

OCAKLIK : Bir yerin vergi gelirlerinin , ölümünden sonra mirascılarına da kalma koşuluyla bir kimseye verilmesi yöntemidir .

OCAKLIK TOPRAK : Osmanlı Devleti'nin Klasik Dönemi'nde ( 1453-1826 ) miri toprak biçimlerinden biridir . Bu toprakların yıllık vergi gelirleri tersanelere ve kale askerlerine ayrılırdı .

ZEAMET : Osmanlı Devleti'nde topraktan sağlanan yıllık vergi geliri 20 . 000 Akçe ile 100 . 000 Akçe arasında değişen dirliklerdir . Bu toprak geliri kadi , sancak müftüsü ve subaşı gibi ikinci dere-ceden memurlara verilirdi . Sancak merkezlerinde ya da bu merkezlere yakın olan yerlerdeki bu toprakların gelirleri eğer asker besleme koşuluyla sipahilere verilirse , sipahi gelirin ilk 5 . 000 Akçesini kendine ayırır , gelirin geri kalan her 5 . 000 Akçesi için tam donanımlı bir atlı asker beslerdi .

Kategori: Tarih |

Etiket: Osmanlı Devletinde Toprak Yönetimi has , zeamet, tımar , dirlik

Kaynak:

http://www.dersizle.com/forum/showthread.php?tid=1938

vuhuv.com.tr

Önemli Uyarı
Sitemizde yer alan tüm içerikler internet ortamından toplanmış ve derlenmiştir. Yer alan bilginin doğruluğu garanti edilmemektedir. Yanlış bilgi için tarafımıza sorumluluk yüklenemez. Yanlış bilginin doğuracağı etkenlerden sitemiz ve yöneticileri sorumlu tutulamaz.